Yas.

Yas tutmanın ardından iyileşmek diye bahsedilen şey 'unutmak değil'.

Yaranın izi kalır, bazen sızısı. Artık onunla yaşıyor olmaktır. Eskisinden farklı. Yas tutmak; acıyla, yaşantıyla, geçmişle karşı karşıya gelmek, hatırlamak, yüzleşmek demek. Bazen gülmek, bazen suçluluk hissetmek, öfkelenmek, korkmak, anımsamak...

Üstü örtülen acı gün yüzüne sızar, tıpkı diğer duygular gibi. Bu sebeple, "yas tutmadan iyileşilmez."

Kişiye ütopik ve hızlı mutluluk dayatması zorlayıcıdır. Çünkü acı, öfke, çaresizlik, korku, umut, kaçınılacak değil ancak hissedildiğinde yaşanacak şeylerdir. -Zamanla- unutmaya çalışmak yok saymanın acısıyla yasın yaşanmasını büyük bir suçlayıcılıkla engelleyebilir.

Yas ve olağan tüm tepkilerin aniden kaynolması beklendik değildir. Sahici olan; zamana, sabra ve yapılıp edilene göre kişinin iyileşmesindendir. Zamanla belirtiler azalır, bazısı daha uzun devam eder. Bu durumda da çekinmeden ruh sağlığı uzmanlarına başvurmak gerekebilir.

Umut başka, mutluluk başka.

Umudun varlığı, iyileşmenin görünürlüğü; dayanışmanın hissedilişinde. Toplumsal desteğin, travmanın nihai etkileri açısından en güçlü belirleyicilerinden olduğu düşünüldüğünde görüyoruz ki bir arada olmak, ben değil bizi düşünmek hepimize nefes aldıracak.

'İnsanın acısını insan alır.'

Bu yüzden güç, biraz da birlikte yapıp edebildiklerimizde.

Başka türlüsü mümkün değil.

Dünya dönüyor-dönecek.

Ama aynı şekilde değil.